5 μύθοι για τη διατροφή που μάθαμε λάθος από τους γονείς μας

 

Πορτοκαλάδα…ανεβάζει την πίεση
Ίσως θυμάστε από πολύ μικρή ηλικία την γιαγιά σας να λέει ότι δεν κάνει να φάει πορτοκάλι γιατί έχει πίεση. Από την άλλη, κάθε φορά που κάποια δεσποινίδα έπεφτε ημιλυπόθυμη στην τάξη λόγω χαμηλής πίεσης, της έφερναν και μια πορτοκαλάδα για να 'της την ανεβάσουν'. Στην πραγματικότητα, το στοιχείο που ευθύνεται για την υψηλή πίεση είναι το νάτριο, το οποίο βρίσκεται σε μηδαμινή ποσότητα στην πορτοκαλάδα. Αντίθετα, τα πορτοκάλια και ο φυσικός χυμός τους μάλλον μειώνουν την πίεση παρά την αυξάνουν, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους σε κάλιο. Η πορτοκαλάδα, λοιπόν, δεν θα πρέπει να αποφεύγεται από ανθρώπους που έχουν τέτοιου είδος προβλήματα, εφόσον λειτουργεί ευεργετικά.

Πρωτάκια οι... γονείς!

Το άγχος των γονιών δυσκολεύει την προσαρμογή των παιδιών τους την πρώτη ημέρα του σχολείου.

 

«Η αλήθεια είναι ότι είχαν άγχος, αλλά επειδή είναι δυναμικά αγόρια προσπαθούσαν να το κρύψουν και δεν το παραδέχονταν. Φόβους και κλάματα δεν είχαμε, αλλά σίγουρα σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι η πρώτη επαφή με το σχολείο δεν έγινε εκείνη την ημέρα αλλά λίγες ημέρες νωρίτερα, όταν ξεναγήθηκαν στον χώρο από τους δασκάλους».

Η κ. Μαρίνα Νταλλή-Ζώτου είναι μητέρα δίδυμων αγοριών που φέτος θα φοιτήσουν στη Β΄ Δημοτικού και μιλάει στα «ΝΕΑ» για την εμπειρία της πρώτης ημέρας στο σχολείο, πριν από ένα χρόνο.

Η πρώτη ημέρα στο σχολείο είναι δύσκολη για μικρούς και μεγάλους, σύμφωνα με την οικογενειακή σύμβουλο κ. Έφη Σαρηγιαννίδου, αφού το άγνωστο και η αλλαγή αναπόφευκτα προκαλούν φόβο και αναστάτωση. «Ο γονιός πρέπει να ελέγξει ο ίδιος τους φόβους του και να μην προβάλλει το άγχος του στο παιδί. Θα πρέπει να κάνει σωστή εκτίμηση της κατάστασης, να αναγνωρίσει όλα τα συναισθήματα που νιώθει και να μην τα μεταδώσει», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μαμάδες στα κάγκελα
 

«Η πιο συνηθισμένη φοβία, για την οποία ευθύνονται οι γονείς, είναι όταν η μαμά αφήνει το παιδί για να μπει στην τάξη και καθώς φεύγει το κοιτάζει από τα κάγκελα, κλαίει και φωνάζει: “Θα είμαι εδώ”. Τότε συνήθως το παιδί βάζει τα κλάματα κι εγώ προσπαθώ να ηρεμήσω την κατάσταση», λέει η δασκάλα κ. Αγγελική Μερκούρη και τονίζει ότι περιστατικά όπως αυτό δυσκολεύουν το έργο του εκπαιδευτικού και φορτίζουν συναισθηματικά τον νέο μαθητή.

«Συνήθως η αγωνία είναι μάλλον των γονιών και όχι των παιδιών. Παρότι είναι κατανοητό, τις περισσότερες φορές οι μητέρες μένουν στο προαύλιο και αν τις κοιτάξεις θα δεις την αγωνία και τον φόβο στα μάτια τους», υποστηρίζει ο εκπαιδευτικός κ. Σκαρτσίλας Σωτήρης και υπογραμμίζει ότι οι γονείς θα έπρεπε όσο το δυνατόν γρηγορότερα να εμπιστευθούν τους δασκάλους και να βοηθήσουν τα παιδιά τους να «απογαλακτιστούν», να απελευθερωθούν και να μη νιώθουν φόβο.

«Είχε άγχος εκείνη την ημέρα, φοβόταν μήπως κάνει κάτι που δεν θα άρεσε σ΄ εμένα. Ήταν ντροπαλός γιατί ανησυχούσε μήπως θα είναι μόνος του. Μετά κατάλαβε ότι και οι υπόλοιποι συμμαθητές του ένιωθαν το ίδιο και ηρέμησε», λέει η κ. Μπάρμπαρα Μέρτοβα-Τζάμαρου που τον περασμένο Σεπτέμβριο συνόδευσε τον εξάχρονο γιο της στο σχολείο για την πρώτη ημέρα της μαθητικής ζωής του. «Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να αγαπήσει το παιδί το σχολείο, να ξυπνάει το πρωί και να πηγαίνει εκεί με χαρά», προσθέτει. 

Πηγή: Τα Νέα

Διάσημοι δυσλεκτικοί

Anthony Andrews - ηθοποιός. "Το να καταφέρω να κάνω τις λέξεις να μην χοροπηδούν και μάθω να διαβάζω, ήταν μια επίπονη διαδικασία με συνεχείς προσπάθειες, κατά τη διάρκεια των ετών. Βρίσκω ακόμα δυσκολίες στην ανάγνωση, η ορθογραφία μου είναι πολύ κακή και γράφω συχνά τους τηλεφωνικούς αριθμούς λανθασμένα".

David Bailey - φωτογράφος. "Στην ηλικία 59 γράφω με δυσκολία ένα γράμμα και ακόμα γράψω τους αριθμούς ανάποδα. Στο σχολείο, μ’ έβαλαν σε τάξη για "ηλίθιους". Οι Βρετανοί δυσφημούν την οπτική έκφραση ως κάτι που χρησιμοποιεί κάνεις τα Σαββατοκύριακα. Μην έχοντας, φαίνεται, συνειδητοποιήσει ότι οι οπτικοί άνθρωποι είναι πιο τυχεροί από τους λεκτικούς, δεν περιορίζονται από το λεξιλόγιό τους. Και ποιος μπορεί να πει τι είναι κανονικό και τι όχι? Ίσως οι δυσλεκτικοί να είναι οι έξυπνοι. Ποιος θέλει να είναι ακαδημαϊκός, εν πάση περιπτώσει? Οι περισσότεροι από αυτούς είναι οπτικά αναλφάβητοι - και η τέχνη δεν είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που μπορείτε να διδάξετε. Είναι φυσικό χάρισμα."


Harry Belafonte - "Μεγάλωσα σ’ ένα παιδαγωγικό σύστημα όπου κανένας δεν καταλάβαινε την έννοια των μαθησιακών δυσκολιών. Στις δυτικές Ινδίες, συνεχώς με κακομεταχειριζόταν επειδή επιτρεπόταν το κτύπημα των μαθητών."

Marlon Brando - ηθοποιός.

Richard Branson - επιχειρηματίας, ιδρυτής των Virgin enterprises. "Σε ηλικία οκτώ ετών δεν μπορούσα ακόμα να διαβάσω. Σύντομα κατέληξαν να με κτυπούν μια-δυό φορές την εβδομάδα επειδή έκανα κακή εργασία ή επειδή μπέρδευα τις ημερομηνίες από τις μάχες."



Stephen J. Cannell - σεναριογράφος, παραγωγός, & σκηνοθέτης. " Δεδομένου ότι ήμουν ο ποιο χαζός στην τάξη μου, δεν μου άφησε ποτέ περιθώρια να προσπαθήσω για την τελειότητα, έτσι ήμουν ευτυχής γράφοντας για να διασκεδάσω τον εαυτό μου. Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος ν’ αρχίσει κανείς."

Gary Chapman - συγγραφέας σεναριογράφος. "Δεν ήμουν καθόλου καλός στο σχολείο. Ήμουν δυσλεκτικός, αλλά χωρίς κανείς να το ‘χει διαγνώσει. Παρακολούθησα τη θεραπευτική τάξη κι απέτυχα σ’ όλα εκτός από την τέχνη"

Cher – pop star, ηθοποιός. "Δεν διάβασα ποτέ στο σχολείο. Είχα πραγματικά κακούς βαθμούς σε μερικές τάξεις, λίγο καλύτερους σε άλλες. Τη δεύτερη εβδομάδα στην 11η τάξη (2α λυκείου?) απλά εγκατέλειψα. Το σχολείο ήταν πραγματικά δύσκολο. Σχεδόν όλα όσα μάθαινα, έπρεπε να τα μάθω με το άκουσμα. Οι δάσκαλοι μού έλεγαν ότι μπορούσα να τα καταφέρω αλλά δεν προσπαθούσα αρκετά."


Agatha Christie - συγγραφέας.θεωρείται η ευρύτερα δημοσιευμένη και με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία συγγραφέας όλων των εποχών, το έργο της "η ποντικοπαγήδα" ήταν ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα της αγγλικής ιστορίας θεάτρου. Έγραψε για τον εαυτό της, "το γράψιμο και ο συλλαβισμός ήταν πάντα τρομερά δύσκολα για μένα. Οι επιστολές μου ήταν χωρίς την πρωτοτυπία. Ήμουν εξαιρετικά κακή ορθογράφος και έχω παραμείνει έτσι μέχρι σήμέρα."

Winston Churchill. "Οι σχολικές ημέρες μου μ’ είχαν αποθαρρύνει αρκετά. Δεν ήταν ευχάριστο να αισθάνεσαι εκτός τάξης κι ότι είσαι τόσο πίσω στην αρχή του αγώνα."