Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί, ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα, έμαθαν, ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι, επισκεύαζαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη, ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε, να αντέξει, μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη, των ρωτάει: '' Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"
" Όχι δεν μπορώ" απάντησε ο πλούτος. " Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος και δεν υπάρχει χώρος για σένα".
Η Αγάπη τότε, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. " Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη. " Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη, ήταν πιο πέρα και έτσι αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. " Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου". "Ω, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία, πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά, ακούστηκε μία φωνή: "Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου". Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
"Γνώση, ποιος με βοήθησε;"
"Ο χρόνος" της απάντησε η Γνώση.
"Ο χρόνος;" Ρώτησε η Αγάπη.
"Γιατί με βοήθησε ο χρόνος;"
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: "Μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η ΑΓΑΠΗ"
Μάνος Χατζηδάκης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου